Het was al drie maanden geleden dat ik in mijn droogpak heb gedoken. In de zomer duikt Timo met ons mee en vind ik het niet kunnen om dan droog te duiken. In augustus ben ik gevallen en is mijn arm uit de kom geraakt. Hierdoor kon ik in september niet met goed fatsoen mijn droogpak aantrekken. Mijn natpak blijkt wonder boven wonder wel te lukken, dus in september weer een natpak maandje ingelast. Begin oktober wil ik de overstap weer maken naar mijn droogpak. Op 8 oktober rol ik bij de Zeelandbrug mijn pak uit en als ik hem wil aantrekken zie ik tot mijn schrik dat mijn polsseals zijn opgelost. Twee zwarte gaten kijken mij boos aan en geven duidelijk aan dat er vandaag niet gedoken gaat worden. Vandaag hebben we beide vrij genomen om lekker te gaan duiken en de zeepaardjes te gaan zoeken. Ik baal als een stekker, want dat gaat met geen mogelijkheid lukken. Ik kijk Mariëlle aan of ze nog zin heeft in een solo duik, maar die zegt inpakken die zooi en gelijk naar een duikwinkel. Je hebt al veel te lang gewacht, dat pak valt van ellende uit elkaar. Mijn pak is op een paar maanden na 10 jaar oud en is het niet meer waard om er nog maar één euro in te steken. We besteden de middag met passen en pakken kijken, maar ik ben niet tevreden. Voor een bedrag van 2.000 euro moet het toch wel helemaal top zitten. Op zaterdag gaan we verder en uiteindelijk slaag ik bij De Aalscholvers in Tilburg. Zeer tevreden over de bewegingsvrijheid, pasvorm en de nog uit te voeren aanpassingen besluit ik om een Santi-Emotion-plus aan te schaffen. Ik kan niet wachten tot mijn pak uit Polen binnenkomt. Helaas is dat nu net het enige minpuntje van dit pak. Het duurt 8 à 9 weken voor hij helemaal op maat is gemaakt en verzonden. Vandaag sta ik dus weer in mijn natte pakkie aan de haven bij Stavenisse. De vierde natpakmaand gaat een feit worden. De kentering valt niet heel gunstig voor ons en omdat we wel graag in de Oosterschelde duiken hebben we gekozen voor deze plek. Hier lukt het buiten de kentering altijd nog wel. We duiken halverwege laag en hoogwater. Het wordt hoogwater dus we beginnen met de stroming lekker in de rug. We laten ons langzaam steeds dieper zakken tot een meter of 15. Onderweg zien we tig harlekijnslakken en zeenaalden. Iets minder vaak zien we botervis tussen de oesters door gluren. Vorige maand hadden we heel veel wrattige tipjes bij de Zeelandbrug. Nu blijft de teller steken op één. Verder nog een mooi getekende milleniumwratslak. Mariëlle wijst me nog een flinke sepia. Rond de 15 meter op het zand blijken ook de schepjes weer ruim vertegenwoordigd te zijn. Het zicht is matig met anderhalve meter en de temperatuur is met 12,5 graad in mijn natpak nog prima vol te houden. We keren na een half uur en op de terugweg zien we eigenlijk hetzelfde als heen. Enige verschil is dat ik ineens weer een galathea in een oester spot. Deze oprolkreeft schrikt en trekt zich diep terug in de openstaande oester. Met de lamp is hij nog maar net te spotten. Na 50 minuten krijg ik de eerste rilling en vind het dan ook niet erg dat we bijna weer bij de trailerhelling zijn. Met 59 minuten maken we het uur net niet vol. T’is alweer ruim 18 jaar geleden dat in met deze temperaturen in een natpak dook. Geen probleem voorlopig, denk ik en ik ben benieuwd hoe lang ik het vol ga houden.
