Alweer lang geleden dat ik hier gedoken heb. Na het klimmetje over de dijk was het koele water heel aangenaam. Ik ga direct vanaf het strand het water in en ga onder. Ik duik tussen de strekdammen door langs de steiger en zak af naar ruim 10 meter. Ik zie talloze gewone garnalen. Verder veel gezaagde steurgarnalen, botervis en onder de steigers heel veel jonge vis. Op de zandvlakte zoek ik driftig naar sepiola’s. Een aantal jaar geleden vond ik diverse exemplaren. Nu zijn de diertjes er niet of ze hebben zich heel goed verstopt. Net voordat ik het water weer uit wil gaan kom ik nog een zeepaddestoel tegen, die zijn beste tijd wel heeft gehad. Ik klauter de dijktrap weer over en doe snel mijn droogpak weer uit voordat de oververhitting weer toeslaat. Matige duik denk ik als ik richting de Oosterschelde rij, hopelijk is daar meer te beleven tijdens mijn tweede duik.
Na de wat saaie duik bij het Koepeltje rij ik naar Schelphoek. Ik heb hier nog nooit gedoken en besluit eerst even de stek te verkennen. Het is best ver lopen naar de trap en als ik er aan kom denk ik dat het geen goed idee is om hier met laagwater het water in te gaan. De instap is eigenlijk alleen geschikt voor hoogwater duiken. Weer tien minuten teruglopen naar de auto en dan heb ik niet heel veel tijd meer over om een beetje rond de kentering te kunnen duiken. Ik besluit richting de Plompe Toren te rijden. Hier kun je direct aan de Oosterschelde parkeren en lig je binnen een minuut in het water. Zo gezegd zo gedaan. Ik ga als laatste duiker te water en het water staat inmiddels net stil. Ik laat me langzaam de diepte in zakken. Zicht wordt steeds beter en als ik rond een meter of negen ben heb ik drie meter zicht. Wauw, echt heel goed voor deze plek. Uiteraard is het landschap bezaaid met 1001 zeeanjelieren in oranje en wit. Heel fraai allemaal, zeker als je goed zicht hebt. Na een minuut of tien vind ik tot mijn geluk een gehoornde slijmvis. Steenslimvisjes zijn superleuk, maar deze vind ik nog veel leuker. Het diertje is niet bang en laat zich een paar maal fotograferen. Opeens is ‘ie gevlogen, vermoedelijk was ik met de macrolens iets te dichtbij gekomen. Ik duik weer verder en tot mijn verbazing vind ik binnen tien minuten weer een gehoornde slijmvis. Wauw, twee is echt een record. Het houdt niet op, want na een half uur heb ik er al vijf gevonden. Ik ben helemaal in de ban van deze beestjes. Ik zie onderweg nog wel noordzeekrabben, botervissen,
plooislakken, zeenaalden, maar telkens kom ik weer een nieuw exemplaar van de gehoornde slijmvis tegen. Fantastisch met grote F. Na 45 minuten zie ik nummer zes. Dit is nog een jonge puber. Een heel drukke, kleine stuiterbal, maar ik weet het vast te leggen op mijn geheugenkaartje. Uiteindelijk volgen er nog een nummer zeven en nummer acht. Na 65 minuten duiken gaat de stroming toch wat onhandig worden en beëindig ik deze heerlijke duik. Acht gehoornde slijmvissen app ik naar Mariëlle die helaas op haar werk zit. GEHOORNDE ??? Appt ze terug. Inderdaad is mijn antwoord 🙂
